Het cultureel intermezzo had vanmiddag dichter Alexis de Roode te gast. Onlangs verscheen zijn goed ontvangen vierde bundel 'Een Steen Openvouwen'. Hierin gaat de dichter vol goede bedoelingen op de actualiteit af, die zich minder transparant betoont dan gedacht, wat tot ironische wendingen leidt. Zoals de Roode zelf vertelde, het gaat in de bundel over machtsvragen en goed en kwaad en of dat altijd wel zo zwart/wit ligt. Het publiek kon -als schakers (?)- deze thematiek wel waarderen. Schaakcommentator Bottema vroeg zich zelfs af of er niet een betere definitie bestaat, namelijk die van sterkeren en zwakkeren (Nietzsche)? De dichter wist zich op innemende wijze uit dit morele moeras te redden door eenvoudig een laatste gedicht voor te lezen. Dat gaat over hoe hij zijn 'kerstmuis' doodt. Een fragment:

"Een land regeren is als een klein visje bakken, zei Lao Tse.

De muizen, ze monsteren ons uit de hoeken van de huizen.
Ze begrijpen ons niet, reusachtige naakte vogels.
Ze horen ons paren in krakende bedden.
Ze zien ons eten, bergen tegelijk."